Świerzb sarkoptyczny. Jaki jest czynnik sprawczy problemu. Jak określić obecność dolegliwości. Jak leczyć świerzbowiec skórny. Jakie opcje leczenia są oferowane. Kot swędzi bez przerwy, potrząsając głową. Z boku wygląda na to, że próbuje pozbyć się obcego ciała w uszach. Przyczyny tego zachowania mogą być spowodowane przez problemy natury domowej (mechanicznej) i patologicznej (fizjologicznej). Przyczyny mechaniczne. Mechaniczne często diagnozowane przez właścicieli, można je Zacznij od warunków, w jakich zamierzasz zadomowić kota z frędzlami na uszach. Niektóre gatunki nie nadają się do trzymania w mieszkaniu (na przykład karakale). Takie zwierzęta nie muszą być torturowane - bardziej odpowiedni jest dla nich prywatny przestronny dom. Jeśli go nie masz, lepiej dać pierwszeństwo innej rasie. Świerzb u kota to niestety dość powszechna przypadłość. Powoduje ją niewielki pasożyt, który żeruje na skórze zwierzęcia, wywołując uporczywy świąd. Co ciekawe, zarazić się nim mogą nawet koty niewychodzące. Z artykułu dowiesz się, jak wygląda świerzb u kota i w jaki sposób się go leczy. Odpowiedzi udzielił Renea Farias w dniu Thu, Oct 20, 2022 1:39 AM Świerzb nie występuje często u kotów i zwykle jest spowodowany regionalną epidemią. Pierwszymi objawami, które możesz zauważyć, będą swędzące uszy, które mogą być pokryte skorupą na brzegach. Mój kot ma takie objawy jakie występują przy kocim świerzbie. Lekarz weterynarii wypisał dicortineff. Tak jak zalecił, czyściłam uszy i zakraplałam lekiem. Nie widzę jednak poprawy mimo skończonego opakowania leku. U kota nad oczami pojawiło się zaczerwienienie, które kot drapie. Obawiam się czy nie jest to rozprzestrzenianie się choroby. W moim mieście nie ma specjalisty od . Świerzbowiec to niewielki pajęczak z rzędu roztoczy, który bytuje na skórze i powoduje mnóstwo nieprzyjemnych objawów. Wiele zwierząt ma „swoje własne” świerzbowce. Psy atakowane są przez dwa ich rodzaje. Na atak pasożyta najbardziej narażone są młode psy, jednak zachorować może każdy zwierzak, niezależnie od wieku. Leczenie warto rozpocząć jak najszybciej, ponieważ choroba jest dla zwierzęcia wyjątkowo uciążliwa. Na szczęście jest ono obecnie wyjątkowo skuteczne. Świerzb u psa – co warto o nim wiedzieć? Świerzb to choroba skóry inaczej zwana sarkoptozą. U psów występuje w dwóch odmianach. W zależności od tego, z jakim pasożytem mamy do czynienia pojawia się: świerzb drążący (sarciptes scabei var. canis)świerzb uszny (otodectes cyntois). Świerzbowiec drążący u psa Świerzb drążący bytuje w wierzchniej warstwie naskórka, w której drąży niewidoczne dla oka korytarze. Samice odżywiają się wysiękiem z tkanek, a w wydrążonych tunelach składają jaja. Wykluwają się z nich larwy, które już po około trzech tygodniach osiągają dorosłe stadium. Świerzbowiec drążący to ogromny problem w środowisku psów bezdomnych. Za jego rozprzestrzenianie się odpowiadają lisy, u których choroba znacznie wzmaga śmiertelność. Zwierzęta zarażają się od siebie poprzez bezpośredni kontakt z zarażonym osobnikiem. Niestety, pasożyt jest w stanie przeżyć poza organizmem żywiciela nawet kilka tygodni. W związku z tym zwierzęta mogą zarazić się także poprzez kontakt z przedmiotami zarażonego. Może to być obroża, posłanie a nawet szczotka lub grzebień. Niestety, świerzbowiec z psa może przenieść się także na człowieka. Świerzb uszny u psa Za świerzb uszny u psa odpowiada dokładnie ten sam rodzaj pasożyta, który powoduje tę chorobę u kotów. W przeciwieństwie do świerzbowca drążącego nie wnika on w głąb skóry, a bytuje na małżowinie usznej. Psy zarażają się od siebie bezpośrednio. Na chorobę najbardziej narażone jest są zwierzęta, które są jeszcze bardzo młode, niedożywione, bezdomne lub cierpią na obniżoną odporność. Świerzbowiec u psa jest chorobą, która wywołuje bardzo nieprzyjemne dla zwierzęcia i intensywne swędzenie. Bardzo często pojawiają się także zmiany skórne, których intensywność uzależniona jest od zaawansowania choroby. To, jakie objawy da choroba, jest także powiązane z rodzajem pasożyta, jaki zaatakował twojego psa. Pierwsze symptomy choroby pojawią się po upływie od dwóch do sześciu tygodni od kontaktu z zainfekowanym zwierzęciem lub przedmiotem. Zmiany skórne lokują się najczęściej: na głowiena uszachna kończynach (w okolicach stawów łokciowych i skokowych)na brzuchuna klatce piersiowejw skrajnych przypadkach na całym obszarze ciała. Jeszcze przed pojawieniem się wyraźnych zmian skórnych chore zwierzę zaczyna odczuwać okropny świąd. Wynika on z dwóch kwestii – podrażnień powodowanych przez pasożyty oraz odpowiedzi układu immunologicznego na alergeny, które wytwarzają świerzbowce. Z czasem świąd przeradza się w piekący ból. Zwierzę drapie się, co powoduje rany i zadrapania, które z kolei są pożywką dla bakterii. Często charakterystycznym objawem świerzbu drążącego są łyse miejsca na skórze. Pojawiają się one w następstwie drapania, gryzienia i wylizywania swędzących miejsc. Bardzo częstym problemem, szczególnie u zwierząt, które odpowiednio wcześnie nie uzyskały pomocy, są infekcje bakteryjne, będące wtórną konsekwencją zakażenia drapanych ran. W przypadku świerzbu usznego jednym z pierwszych objawów jest potrząsanie głową i drapanie się psa w okolicach uszu. Ten rodzaj choroby daje jednak bardzo charakterystyczny symptom, jakim jest zapalenie ucha zewnętrznego. W okolicach małżowiny usznej pojawia się brązowa wydzielina, która nie ma zapachu. Brak leczenia i nieudzielenie pomocy może w takiej sytuacji skutkować nawet utratą słuchu przez zwierzę. Nieleczona choroba powoduje skutki uboczne, takie jak: niepokój i lękliwośćpowiększone węzły chłonneutrata odpornościzakażenia ranw skrajnych przypadkach nawet śmierć nadwrażliwość Świerzb u psa – leczenie Leczenie świerzbowca warto zacząć jak najwcześniej. Jeżeli masz podejrzenie, że twój pies mógł zarazić się pasożytem, wybierz się od razu do lekarza weterynarii. Niejednokrotnie jednak zdarza się tak, że zwierzak zaraża się całkowicie nieświadomie, od zwierzęcia spotkanego na spacerze. Wówczas od zarażenia do pierwszych objawów może minąć nawet półtora miesiąca. Świerzbowiec u psa – diagnostyka Jak zareagować, kiedy masz podejrzenia, że twój pies zachorował na świerzb? Najprostszym i najbardziej adekwatnym rozwiązaniem jest udanie się do gabinetu lekarza weterynarii. Musisz jednak wiedzieć, że diagnostyka nie zawsze jest prosta i oczywista. Aby prawidłowo rozpoznać świerzb, konieczna jest zeskrobina, którą lekarz bada pod mikroskopem. Niestety, szacuje się, że jedynie dwadzieścia procent zarażonych psów przechodzi badanie z sukcesem. Oznacza to tylko tyle, że jaja i same pasożyty widoczne są u bardzo niewielkiej liczby badanych zwierząt. Jak więc diagnozować i leczyć tę chorobę? Świerzb drążący najczęściej diagnozowany jest poprzez obserwację tego, jak pies reaguje na leki. Najbardziej skutecznym sposobem na diagnostykę jest wykonanie badania serologicznego, które pozwala na wykrycie przeciwciał przeciwko sarcoptes scabiei. Pamiętaj jednak, że tego typu badanie jest wiarygodne tylko w momencie, kiedy wykonane jest po jakimś czasie – najlepiej po miesiącu od zarażenia. Świerzbowiec uszny diagnozowany jest poprzez pobranie odpowiedniego wymazu z ucha. Świerzbowiec u psa – metody leczenia Leczenie świerzbowca jest skuteczne, bywa jednak niestety trudne i długotrwałe. Bardzo istotne jest, aby zareagować na objawy jak najszybciej, ponieważ im dłużej zwlekamy, tym trudniejsze będzie ostateczne leczenie. Podejrzenie świerzbowca zawsze skutkuje podaniem zwierzakowi leków przeciwko temu pasożytowi. Występują one w trzech formach: tabletekiniekcji podskórnych (zastrzyków)preparatów spot–on podawanych na kark zwierzęcia. Dodatkowo potrzebne są leki przeciwświądowe, które przynoszą psu ulgę i sprawiają, że przestaje on kompulsywnie się drapać. Antybiotyki zazwyczaj nie są potrzebne, chyba że doszło do zakażenia wydrapanych ran. Leczenie świerzbowca usznego polega na podawaniu leków prosto do kanału usznego. Konieczne jest także dokładne wyczyszczenie uszu z zalegającej w nich wydzieliny. W zależności od tego, jak bardzo zaawansowana jest choroba, leczenie trwa od miesiąca do sześciu tygodni. Świerzb u psa – czy można mu zapobiec? Niestety, nie istnieje żaden skuteczny sposób na całkowitą ochronę psa przed świerzbowcem. Warto przede wszystkim ograniczać kontakty zwierzęcia z zakażonymi osobnikami. Nie zawsze jest to możliwe, jednak warto uważać szczególnie w dużych skupiskach zwierząt, takich jak hotele czy domy tymczasowe. Pies może także zarazić się podczas krótkiego kontaktu z innym psem na spacerze lub z napotkanym wolno żyjącym kotem. Najlepsze, co można zrobić dla zwierzaka, to uważnie go obserwować i reagować jak najszybciej na wszystkie niepokojące objawy. Szczególnie narażone są zwierzęta przewlekle chore, bardzo młode lub te, które przyjechały do nowego domu ze złych warunków. Jeżeli zwierzak drapie się, a na jego skórze pojawiają się podejrzane zmiany, jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii. Porada zoologiczna Objawy: Świerzb uszny wywoływany jest przez pasożyta Otodectes cynotis. Żyje on wewnątrz kanału słuchowego, żywi się naskórkiem kota. Przy okazji jego inwazji wewnątrz małżowiny usznej pupila pojawia się brunatno-brązowa wydzielina zbudowana z martwego naskórka i odchodów pajęczaka, w przypadku nadkażenia o innej genezie – także z bakterii. Charakterystyczny zapach wspomnianej wydzieliny sprawia, że często lekarz weterynarii właśnie nim sugeruje się przy podejmowaniu decyzji o podjęciu kolejnych działań diagnostycznych. Zapach wydzieliny odróżnia ją od zwykłej, naturalnie występującej w uchu, woskowiny. Zachowanie kota: Kot zarażony świerzbowcem rozdrapuje wnętrze ucha, czasem aż do krwi. Może się także drapać po zewnętrznej stronie małżowiny. Często zwierzę potrząsa głową, próbując wytrzepać coś z ucha, niejednokrotnie trzyma głowę przechyloną w stronę zainfekowanej małżowiny, czasem przytrzymuje ucho opuszczone. Swędzenie może być dla pupila bardzo uciążliwe. Obserwowanie zachowania zwierzęcia jest o tyle ważne, że w niektórych przypadkach wydzielina nie występuje w ogóle w małżowinie. Dopiero po bliższych oględzinach, sprowokowanych właśnie zachowaniem zwierzęcia, można ją zauważyć. Skutki: Nieleczony świerzbowiec uszny znacznie pogarsza komfort życia zwierzęcia. Jego występowanie często wiąże się z pojawieniem się infekcji bakteryjnych i grzybiczych w obrębie aparatu słuchowego, co zwiększa skłonność do zapaleń. Należy pamiętać, że zapalenie ucha środkowego skutkować może trwałym uszkodzeniem słuchu, a wewnętrznego – nawet śmiercią zwierzęcia. Sam świerzbowiec (bez powikłań) nie przynosi tak dramatycznych konsekwencji, ale nie jest to pasożyt, z którym organizm kota sam sobie poradzi. Niezbędne jest podjęcie leczenia farmakologicznego. Leczenie: Są trzy metody leczenia świerzbowca usznego u kota – leczenie miejscowe (wnętrze ucha), ogólnoustrojowe (zastrzyki) oraz środkami do stosowania zewnętrznego (krople przeciw pasożytom): leczenie miejscowe – w pierwszej fazie gruntownie i delikatnie czyścimy ucho z wszelkich wydzielin. Możemy do tego użyć zwartego w budowie (aby uniknąć pozostawiania włókien) wacika kosmetycznego oraz letniej, przegotowanej wody. Należy bardzo uważać, aby nie uszkodzić wnętrza uch kota. Jeśli istnieją przeciwwskazania do samodzielnego wykonania zabiegu (nerwowy kot, obawy opiekuna) należy zwrócić się o pomoc do lekarza weterynarii. Do czystego ucha należy, przy pomocy dołączonego aplikatora, wprowadzić przepisane przez weterynarza krople lub maść. Nasadę małżowiny trzeba chwilę pomasować (przyciskając ją do głowy kota), co pomoże równomiernie rozprowadzić specyfik. Na ogół w skład takiego farmaceutyku wchodzą środki owado – i roztoczobójcze, miejscowo działający antybiotyk oraz substancje uśmierzające ból. W zależności od przepisanego przez lekarza weterynarii lekarstwa, leczenie trwać może od 2 do 6 tygodni, przy powikłaniach nawet dłużej. Sposób i częstotliwość aplikacji również zależne są od rodzaju używanego specyfiku. leczenie ogólnoustrojowe – polega na podaniu zwierzęciu kilku zastrzyków. Ich ilość uzależniona jest od postępów w leczeniu. Niektórzy lekarze łączą to metodę z leczeniem miejscowym. leczenie zewnętrzne – tutaj do walki z pasożytem stosuje się powszechnie dostępne środki, aplikowane zazwyczaj na kark zwierzęcia. Metoda ta bywa również łączona z czyszczeniem uszu kota. Najlepsze efekty osiąga się we wczesnym stadium choroby, kiedy do czynienia mamy tylko z dorosłymi osobnikami świerzbowca, a nie z jego larwami. Zaraźliwość: Zwierzęta zarażają się bezpośrednio od siebie. Istnieje ogromne prawdopodobieństwo zachorowania wszystkich kotów, żyjących razem w jednym domu. Świerzbowcem usznym zarażone jest około 80 % populacji wolno żyjących kotów. Bibliografia: Autor porady: Agata Jaroszewicz Jestem absolwentką Policealnej Szkoły Zawodowej na kierunku technik weterynarii. W załodze ZOO-MARu pracuję od kwietnia 2016 roku. Najczęściej można mnie spotkać w sklepie przy ul. Opawskiej, jednak czasem w zastępstwie wędruję na Słowackiego bądź Rudzką. Najbardziej interesuje mnie behawiorystyka zwierząt, w szczególności psów. Jestem właścicielką 17-letniej suni Lejdi oraz 9-letniego kocurka Mańka. W wolnym czasie lubię jeździć na rolkach i łyżwach. Świerzb u kota jest chorobą, która budzi dreszcze na plecach opiekunów. Zazwyczaj kojarzona jest z bezdomnymi kotami, które bytują w złych warunkach higienicznych. Tymczasem świerzbowiec funkcjonuje niemal w każdym środowisku, także w naszych domach. Choroba jest wyjątkowo uciążliwa, dlatego nie należy czekać z diagnostyką i leczeniem. Świerzbowiec u kota – co to takiego? Świerzbowiec u kota to w istocie drobny pajęczak z rzędu roztoczy. Powszechnie bytuje on w środowisku. Kiedy dostaje się na organizm żywiciela rozwija się na powierzchni skóry i w głębokich warstwach naskórka. Żywi się tkanką i wysiękiem; składa jaja w wydrążonych korytarzach skóry. Świerzbowce żyją od 3 do 4 tygodni. Poza organizmem żywiciela są w stanie przetrwać nawet do dwóch tygodni, w zależności od warunków zewnętrznych. Koty domowe mogą zapadać na dwie choroby powodowane obecnością świerzbowca: świerzb usznyświerzb drążący. Świerzbowiec uszny u kotów występuje częściej niż świerzb drążący. Pasożyty atakują osobniki o obniżonej odporności i osłabione. Na chorobę tę często zapadają kocięta. Bardzo narażeni są mieszkańcy schronisk, domów tymczasowych i hodowli, gdzie razem bytuje ze sobą wiele kotów. Objawy świerzbu u kota Głównym objawem, który powinien przykuć twoją uwagę, jest uporczywy świąd, który objawia się rozdrażnieniem i drapaniem. Koty potrząsają głową, bardzo mocno się drapią. Często w miejscach drapania wypada futro, powstają wyłysienia, strupy i rany. Zmiany lokują się w okolicach uszu i pyszczka. Świerzb to choroba, która drążąc, z czasem może rozprzestrzenić się na resztę ciała. W przypadku świerzbu usznego charakterystyczna jest brązowa wydzielina o bardzo brzydkim zapachu. Nie bez znaczenia są także objawy wtórne. Kot staje się nerwowy, czasem wręcz agresywny. Nie pozwala na dotyk w okolicach swędzących miejsc. Może odmawiać jedzenia, a w rezultacie chudnie. Wtórnie może występować zapalenie uszu oraz infekcje bakteryjne i grzybicze. Świerzb uszny – leczenie świerzbu u kota Świerzbowca nie można leczyć na własną rękę. Objawy w zaawansowanym stopniu są zazwyczaj dosyć charakterystyczne, jednak dla pewności lekarz weterynarii powinien przeprowadzić badanie zeskrobiny skórnej pod mikroskopem. Świerzb uszny najczęściej wymaga dokładnego oczyszczenia zmienionych miejsc z wydzielin. Następnie lekarz zapisuje odpowiednią maść lub krople do uszu. Są to środki roztoczobójcze. Bardzo często weterynarze zalecają dodatkowe leczenie środkami typu spot–on. Aplikuje się je na kark kota, w normalnych okolicznościach w celu pozbycia się pcheł lub kleszczy. Stosowane są także leki przeciwświądowe oraz – w razie rozwoju innych infekcji – antybiotyki. Przygotuj się na to, że leczenie świerzbu u kota często jest czasochłonne. To, ile czasu będzie trwała kuracja, uzależnione jest od zaawansowania choroby. Właśnie dlatego nie warto zwlekać po stwierdzeniu objawów. Leczenie trwa od dwóch do sześciu tygodni. Kot chory na świerzb powinien być odizolowany od pozostałych zwierząt domowych. Wszystkie akcesoria, a szczególnie legowisko zwierzęcia, z którymi miał styczność, powinny zostać dokładnie umyte i wyprane w wysokiej temperaturze. Świerzb koci – zaraźliwy dla człowieka? Jedną z największych wad świerzbowca kociego jest fakt, że może on być zaraźliwy dla ludzi. Na szczęście dzieje się tak tylko w momencie, kiedy opiekun nie zachowuje odpowiedniego poziomu higieny. Przypadki zarażenia są raczej sporadyczne, ponieważ koci świerzb w dorosłej formie nie jest zainteresowany bytowaniem na ludzkiej skórze. Mimo wszystko wskazane jest szybkie działanie, higiena i jak najszybsza wizyta w gabinecie lekarza weterynarii. Zarażenie u ludzi objawia się zaczerwienieniem i świądem. Czasami mija ono samoistnie, jednak choroby nie warto lekceważyć, szczególnie jeśli mogą nią zarazić się dzieci. Świerzb koci nie jest chorobą zarezerwowaną wyłącznie dla kotów wolnożyjących. Głównym czynnikiem ryzyka jest nagły spadek odporności. Zwierzę po kuracji antybiotykami lub przygarnięte ze złych warunków może być podatne na ataki pasożyta. W przypadku, kiedy zauważysz jakieś podejrzane objawy jak najszybciej wybierz się do lekarza weterynarii. Diagnostyka jest stosunkowo prosta a leczenie, chociaż często długotrwałe, jest skuteczne. Nie warto zwlekać, tym bardziej że świerzb może być zaraźliwy dla zwierząt i ludzi. Świerzb to choroba, która może dotknąć człowieka, ale także wiele rodzajów zwierząt. Jest ona zagrożeniem również dla kota. Jednak czym tak naprawdę jest świerzb i co go wywołuje? Przede wszystkim jak leczyć to nieprzyjemne schorzenie u kota? Czym jest świerzb u kota? Świerzb to choroba pasożytnicza. Oznacza to, że jest schorzeniem wywołanym przez żywe stworzenie pasożytujące na ciele kota. Czym zatem jest świerzb? Jest to mikroskopijnych rozmiarów pajęczak. W przypadku kotów, świerzby mogą atakować dwa obszary ciała. Czasami świerzb pasożytuje na skórze, drążąc w niej kanaliki i rozmnażając się. Natomiast częstszym schorzeniem u kotów jest świerzb uszny. Jak nietrudno się domyślić, w tym przypadku pasożyt pojawia się w uchu żywiciela. Diagnoza problemu Ażeby możliwe było leczenie, najpierw niezbędna jest diagnoza. Jak rozpoznać świerzb u kota? Dla doświadczonego lekarza weterynarii nie jest to nic trudnego. W celu wykonania badania pobiera on kawałek naskórka, w przypadku podejrzenia zaatakowania skóry, lub wymaz z ucha w przypadku podejrzenia świerzbu usznego. Następnie wykonuje badanie przy użyciu mikroskopu w poszukiwaniu pasożytów. Skuteczne leczenie świerzbu u kota W przypadku wykrycia świerzbu u kota lekarz weterynarii zarządza odpowiednie leczenie. Metody lecznicze po części są uzależnione od zaawansowania choroby. Podobnie jest zresztą z czasem wyleczenia, który jest krótszy w przypadku mniejszej ilości pasożytów. Niemniej jednak etapy leczenia zwykle przebiegają dosyć podobnie. Pierwszym etapem jest dokładne wyczyszczenie obszaru, w którym zalęgły się pasożyty. Jeżeli jest to skóra, wykonuje się jej mycie, natomiast jeśli pasożyty osiadły w uszach, należy wypłukać uszy kota. Następnie przychodzi czas na preparaty przeciwpasożytnicze dla kota. Występują one w różnych formach. Mogą być aplikowane w postaci kropel. Preparaty mogą występować w formie sprayu, ale też w formie maści. Do tego wykorzystuje się również przeciwpasożytnicze preparaty dla kota typu on-spot. Przeważnie terapia trwa kilka tygodni. W najmniej zaawansowanym stadium pasożyt może zostać zwalczony nawet w 2 tygodnie. Czasami jednak leczenie świerzbu u kota trwa nawet półtora miesiąca. Mowa o przypadkach, których leczenie zaczęto w zaawansowanym stadium. Konsekwencją zaatakowania przez świerzb mogą być zakażenia bakteryjne oraz stany zapalne. W takim przypadku konieczne jest wsparcie leczenia antybiotykami lub lekami przeciwzapalnymi. O tym, jakie środki zastosować oraz jak długo należy to robić każdorazowo powinien decydować lekarz weterynarii. Opiekunowie kotów często pojawiają się w gabinetach weterynaryjnych przerażeni stanem skóry swoich podopiecznych. W ciągu zaledwie kilku godzin koty owładnięte świądem potrafią doprowadzić swoją skórę do opłakanego stanu. I nie ma większego znaczenia, jaka jest przyczyna świądu: pasożyty, alergia pokarmowa czy reakcja uboczna po podaniu leków. Koty szukające ulgi od świądu mają litości dla swojej skóry. Kompulsywnie drapiąc się potrafią zedrzeć całą warstwę sierści i pozostawić krwawiące strzępy skóry broczącej surowiczym płynem. W poniższym materiale zajmiemy się jedną z przyczyn świądu u kotów – świerzbem. Zapraszamy do lektury. Świerzbowiec – pasożytniczy pajęczak Świerzb to choroba skóry wywoływana przez obecność i aktywność niewielkiej wielkości pasożytniczego pajęczaka z rzędu roztoczy – świerzbowca. Świerzbowiec jest pasożytem kosmopolitycznym, występuje praktycznie na każdym kontynencie i w kilku odmianach. Atakuje zarówno ludzi, psy, koty i bydło. Świerzbowiec jest ektopasożytem, żeruje pod lub na powierzchni skóry swojego żywiciela, żywiąc się wyciekającym z ran płynem surowiczym, naskórkiem albo wydzieliną z kanałów słuchowych (w przypadku świerzbowca usznego). Świerzbowiec u kota – cykl rozwojowy Samice świerzbowca w postaci zdolnej do rozrodu odbywają akt kopulacji na powierzchni skóry swego żywiciela. Następnie drążą w skórze korytarze, by w ich zakamarkach złożyć jaja. Z jaj po kilku dniach wykluwają się larwy, które następnie przechodzą w kolejną formę, nimfę. Aby przekształcić się w ostateczną postać, osobnika dorosłego zdolnego do prokreacji, nimfa odbywa jeszcze jedną wylinkę. Cykl rozwojowy świerzbowca nie jest długi, trwa od dwóch do trzech tygodni, lecz duża płodność samic oraz skuteczność w zarażaniu kolejnych ofiar sprawiają, iż trudno wyeliminować inwazję pasożytniczą, jeśli już do niej dojdzie. Świerzb u kota – prawda i mity Jednym z powszechnie pokutujących mitów na temat świerzbu jest przekonanie, iż choroba ta dotyka wyłącznie zaniedbane, bezdomne i chore koty. To nieprawda. Faktem jest, że duże skupiska zwierząt, takie jak przytuliska, śmietniki, przytułki sprzyjają rozprzestrzenianiu się choroby, lecz świerzb z powodzeniem może się przenieść na doskonale traktowane i objęte czułą opieką koty domowe. Zarażenie świerzbem może nastąpić wskutek przelotnego, krótkiego kontaktu z zarażonym osobnikiem. Opiekunowie powinni wiedzieć, jak wyglądają symptomy choroby oraz znać metody profilaktyki, by mogli szybko rozpoznać i zapobiec inwazji ektopasożyta. Świerzb u kota – rodzaje choroby pasożytniczej Świerzb atakujący koty może przybrać dwie formy: świerzb drążący i uszny. Świerzbowiec drążący koci Notoedres cati to pasożyt charakteryzujący się dużą zaraźliwością. Przeniesienie na nowego gospodarza następuje już po krótkim kontakcie z chorym zwierzęciem lub z przedmiotem, którego zarażony kot używał. Pierwsze symptomy aktywności świerzbowca drążącego kociego pojawiają się pod postacią miejscowych łysych plam na skórze, zaczerwienionych miejsc na głowie kota, zwłaszcza na koniuszkach małżowin usznych. Obecność świerzbowca drążącego wywołuje u kota silny świąd. Kot nie potrafi się powstrzymać od kompulsywnego wygryzania swędzących miejsc oraz drapania, czym jednocześnie nieświadomie przyczynia się do rozprowadzania infekcji na inne części ciała. Niezwykle ważne jest, by jak najszybciej zatrzymać namnażanie pasożyta, gdyż walka z ektopasożytem bardzo osłabia układ immunologiczny kota i może doprowadzić zwierzę do zgonu. Świerzbowiec drążący koci – rozwój choroby i zagrożenia dla kota Kot zaatakowany przez świerzbowca drążącego nie potrafi pohamować się przed gwałtownym drapaniem swędzącej skóry. Wyrządza sobie jednocześnie kolejne szkody, które pogłębiają zły stan ciała zwierzęcia. W poraniony drapaniem naskórek wdają się w krótkim czasie infekcje bakteryjne, grzybiczne i wirusowe, co tylko wzmaga świąd, a spirala problemu zdaje się nie mieć końca. Zmagający się ze świerzbem drążącym kot bardzo cierpi. Poraniona skóra, nadkażenia wtórne związane z kolejnymi infekcjami mają negatywny wpływ na komfort kota. Zwierzę może przejawiać zachowania agresywne i skrajnie nerwowe. Przestaje odczuwać radość, apetyt i potrzebę zabawy. Unika swego opiekuna i traci na wadze. Jeśli opiekun nie wdroży szybko leczenia, choroba postępuje obejmując kolejne części ciała: kończyny, stawy skokowe, podbrzusze, mostek i grzbiet. Miejsca chorobowo zmienione łysieją, łuszczą się, marszczą i następuje zgrubienie naskórka. Świerzbowiec uszny Otodectes cynotis to pasożyt bytujący na zewnętrznych częściach przewodów słuchowych kota. Aktywność świerzbowca usznego, podobnie jak w przypadku świerzbowca drążącego znacznie obniża komfort życiowy kota, wywołuje bolesne i swędzące zmiany na skórze gospodarza, prowadzi do wtórnych nadkażeń i zmian w zachowaniu zwierzęcia. Świerzbowiec uszny przeważnie ogranicza pole swego działania do przewodów słuchowych kota. W nielicznych przypadkach infekcja rozprzestrzenia się na inne części ciała. Szczególnie narażone na inwazję pasożyta i wywołane nią powikłania są młode koty, osłabione chorobami oraz cierpiące na spadek odporności. Symptomy inwazji świerzbowca usznego u kota Znakiem pozwalającym rozpoznać obecność świerzbowca usznego u kota jest specyficzna wydzielina z przewodów słuchowych zwierzęcia. Najczęściej nie wydziela żadnego zapachu, jest sucha, ma barwę ciemną o woskowatej konsystencji. Jeśli jednak kot drapaniem zainfekuje sobie skórę uszu grzybami lub bakteriami, wydzielina może nabrać zapachu. Pojedyncze osobniki świerzbowca usznego są na tyle duże, że można je zobaczyć gołym okiem. Wyglądają jak małe, białe punkciki na powierzchni skóry uszu kota. Jeśli inwazja świerzbowca usznego nie przybiera pokaźnych rozmiarów, kot może nie manifestować w wyraźny sposób obecności intruza, lecz w przypadku zmasowanej inwazji sytuacja zaczyna się pogarszać. Kot zaczyna się kompulsywnie drapać w okolice głowy i uszu, ocierać o ostre krawędzie mebli lub krzaków i zachowywać w nerwowy, czasem agresywny sposób. Sposoby leczenie świerzbu u kota W przypadku zdiagnozowania u kota świerzbowca drążącego, lekarz weterynarii przeważnie zaleca przed aplikacja preparatów eliminujących ektopasożyta zmiękczenie skóry zmienionej chorobowo i usunięcie strupów. Natomiast w przypadku świerzbowca usznego zaleca się stosowanie miejscowo preparatów typu spot on o działaniu zabójczym dla pajęczaków. Proces leczenia kota ze świerzbu jest wymagający zarówno dla kota, jak i dla opiekunów. Kluczową rolę pełni tu współpraca z lekarzem weterynarii i stosowanie się do zaleceń medycznych. Przejdź do następnej strony

świerzb u kota w uszach